Een stap dichterbij succes: onze reis door de European Grand Prix

“Het voelde weer zo vertrouwt om bij een Europese Grand Prix te zijn. De laatste keer dat ik meedeed aan een EGP was in Gauchoux 2022, grappig om weer allemaal bekende gezichten te zien. Ik ben ontzettend trots op ons hele team. Wat hebben we het samen fantastisch gedaan!

Stephan was onze puntenbinnenhaler, met zijn 70 punten op de Tower WAUW! En Christine heeft het op haar eerste wedstrijd super gedaan, chapeau! Ze heeft op elk onderdeel punten binnengehaald en dat is echt knap als je de sport nog maar een jaar beoefend.

Met mijn eigen scores was ik ook erg blij. Dit mede dankzij Dajka. Wat een geweldig paard! Ze was supersnel maar met de Hunt had ik haar op een mooi tempo kunnen rijden.

Al met al een topweekend en weer een ervaring rijker. En ik moet eerlijk toegeven: dit smaakt naar meer!”

“De EGP in Duitsland was geweldig, de sfeer was super en alles was strak geregeld. Christine had haar paarden meegenomen waar het team ook op mocht rijden. Tijdens de testdag reed ik niet heel lekker op Mina, ik had geen vertrouwen en schoot alles mis. Christine reed op Dajka, ze bood aan om te wisselen en toen ging het top, wat een paard! Ik hoefde mij absoluut geen zorgen te maken, Dajka wist precies wat ze moest doen en een stabieler paard heb ik nog niet gereden.

De scores op de Tower waren fantastisch, van een S4 (student 4) vorig jaar, naar HA1 eerder in Italië dit jaar naar een HA4 in Duitsland. De Raid ging beter dan vorig jaar (student 2), slechter dan Italië (HA3), maar wel waar ik op doelde (HA1). De Hunt is een mooi stijgende lijn van 16 punten vorig jaar, naar 22,662 in Italië naar 36.569 in Duitsland. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende wedstrijd!”

“Wat een waanzinnig vet weekend was het. Ik deed mee aan de EGP in Duitsland samen met Louise en Stephan. Ik vond het best wel spannend, een eerste wedstrijd, was ik wel goed genoeg of zette ik mezelf keihard voor lul? En kon ik het wel vinden met de andere team leden? Ik moest tenslotte 5 dagen met hun doorbrengen. En zouden mijn paarden zich wel gedragen en het leuk vinden?

Maar na de eerste dag verdwenen al die twijfels want alles was top, de paarden gingen lekker (iets te snel wel, maar zo hadden we in ieder geval tijdspunten haha), mijn teamleden waren gezellig en behulpzaam en ik heb mijn persoonlijke score overtroffen. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende wedstrijd!”

“Met de auto door de regen, sneeuw en daarna toch weer zon, kwamen we aan op onze eerste stop in Zuid-Zwitserland. Daar zijn we met het team uit eten geweest om de volgende ochtend met een pitstop in Milaan daarna door te rijden naar onze villa. Milaan was top en het was leuk om met het team zo de week te starten.

Na een redelijk relaxte start hebben we 2 dagen met Alan Le Gall getraind, wat het team echt enorm heeft geholpen. Daarna waren we helemaal klaar voor de wedstrijd!

De openingsceremonie was gaaf. We mochten in galop met het hele team door de baan. Mijn wedstrijdpaard Carina (die ik op dat moment pas net had ontmoet) had nog nooit een vlag gezien, dus een hele groep drummers met vlaggen was wel een beetje spannend voor haar. Maar na een noodstop op de baan, galoppeerde ze weer netjes verder. Vanaf dat moment wist ik, hier gaan we samen wel uitkomen. Het is een pony met een grote persoonlijkheid, maar ze heeft het enorm goed gedaan en ik was erg blij met haar als maatje!

De eerste dag van de competitie reden we de uitdagende Tower! Zodra ik en Carina het eens waren over de snelheid, kon ik me concentreren op het schieten en ik schoot mijn persoonlijk record op de toren! Het was mijn eerste HA3-score. Daar was ik echt enorm trots op!

De tweede dag reden we de Raid 2-3-4. Ondanks de stromende regen tijdens mijn runs, was ik toch tevreden. Ik keek niet naar de scores en had voornamelijk gewoon plezier. Carina deed haar werk goed en we werkten goed samen als een team. Ook voor de raid haalde ik mijn eerste HA3-score. Volgend doel: de tijgers!

Op de laatste dag van de wedstrijden reden we de Hunt. Het was nog even spannend of we konden rijden, gezien de regen die was gevallen. Uiteindelijk hebben ze de track iets aangepast en konden we van start. Carina droeg mij veilig door de modder, de heuvels op en neer, door de bossen en over de sprong. We hadden de op twee na snelste tijd, mijn god ze vloog! We eindigden op de 11e plaats (van de 34). De Hunt is mijn favoriete track en de aanmoediging van het team gaf net die extra motivatie. Ik hield vooral van de opmerking “onze hoop is op jou, don’t fuck it up!”, om er verder geen druk op te zetten…

Dat laatste is wel de kern geweest van de hele wedstrijd en de hele week. En dan bedoel ik de positieve motivatie en vibe in het team en onderling naar deelnemers. De aanmoediging en het vertrouwen in elkaar maakte het team sterk, ook als het even minder goed ging. Iedereen heeft knetterhard zijn best gedaan en ik ben super trots op hun allemaal. Ik had mijn scores nooit kunnen rijden zonder de support van het team en daar ben ik ze heel dankbaar voor!”

“Samen met Stephan en Diana zijn wij via Zwitserland (waar wij overnacht hebben) naar Italië gereden. We lagen goed op schema en hebben nog een stedentripje Milaan kunnen meepakken, daar hebben we lekker kunnen rondslenteren in de stad en ons vergaapt aan de historische gebouwen en lekker kunnen eten.

Marleen had een enorme villa voor ons gehuurd aan de andere kant van de berg waar het wedstrijdterrein was. We deelden het huis als Nederlands team samen met het Britse team, wat harstikke gezellig was met een prachtig uitzicht over de Alpen (als het niet regende).

Na een rustdag hebben we 2 dagen training van Alan gehad waarbij ik helaas een splinter van mijn pijl in mijn vinger heb gekregen, hier heb ik de rest van de tijd last van gehad en heeft helaas ook invloed gehad op mijn scores.

De eerste wedstrijddag was de Tower en deze is de meest uitdagende track voor mij. In verband met mijn vinger heb ik alleen uit mijn quiver kunnen schieten en daardoor was ik beduidend trager en gestrest wat resulteerde dat mijn paard Tequila te snel door de baan ging en naar mijn doen erg slecht schoot. Ondanks dat ik al eens eerder op haar een wedstrijd heb gereden heb ik tijdens de Tower runs mijzelf niet kunnen herstellen. Maar de kop was eraf en daarna ging het gelukkig steeds beter. Raid is mijn favoriete track en deze heb ik zeer goed gereden en omdat het een favoriete track is ligt ook mijn stressniveau lager en had ik een betere afstemming met Tequila.

Ondanks de vele regen in de nacht voor de Hunt waardoor de organisatie de track heeft moeten aanpassen, is en blijft dit een fantastische track waar alles bij elkaar komt. Het is een track met de leukere uitdagingen met technische elementen waarbij je moet stil staan voor een schot of in stap schieten en uiteraard schieten tijdens een sprongetje. Tequila was ook in haar nopjes met enige voorzichtigheid vanwege de gladheid.

Ondanks dat ik niet mijn beoogde scores heb gehaald heb ik enorm genoten van de sfeer, de mensen die paraat staan om te helpen en heb ik er wederom veel van geleerd van alle avonturen die we hebben meegemaakt. Extra dank naar het team die elkaar enorm steunde ook al zag ik het op sommige momenten even niet meer zitten. Ik kijk met tevredenheid terug op het avontuur van de Aleramo Ride Cup en op naar de volgende wedstrijd.”

“Om het team compleet te maken mocht ik mee als lid van het Nederlandse EGP-team naar Italië.

Voor mij was het mijn eerste echte internationale ervaring (buiten een trainingsweek en wedstrijd in Polen, maar dat was meer onderling met een paar Nederlanders en Polen).

Vooral het idee dat ik nu lid van het team was gaf mij erg veel prestatiedruk maar iedereen was zo relaxt en benadrukte vaak dat het ging om plezier maken en jezelf verbeteren. Dat gaf wel wat peace of mind.

De sfeer was echt fantastisch en de wedstrijd was goed georganiseerd. Het is vooral grappig om te zien hoe chaotisch de boogschiet-te-paard-wereld is/ kan zijn en hoe dat dat dus echt bij de sport hoort. Je moet lekker flexibel zijn en je wordt vanzelf avontuurlijk!”